The GOS – Agastya’s Anantha Sayana – 7

“There is a countless treasure, even surpassing that of Kubera in Ambalam”

as said in Agastya’s Nadi, Chidambaram, Seergazhi, Thanjavur Periya Kovil, Kutralam, Thiruvannamalai, Thiruvarangam, Thiruvanaikka, Rameshwaram, Thiruvaroor, Pazhani, Thiruchendur, Azhagar Kovil, Madurai temples contain treasures which are immeasurable. Somnath temple was invaded 18 times only to take away the wealth.

They won’t allow anyone other than the Maharaja to prostrate (sashtanga namaskara) in the single-legged mandapam in front of Lord Padmanabha Swamy. All the property of those who do that goes to the Lord. Therefore the rights to prostrate have been given only to the King. If someone drops something by mistake in that mandapam, the temple staff will hand it over to the temple authorities which will then get added to the temple hundi.

There are two Urchavams (a religious temple celebration) per year during Aipasi and Panguni Tamil months. There will be a procession by Krishna, Padmanabha, Narasimha moorthis in the evening and night, in different vehicles. The eighth day is called Kanikkai. The King and his family will provide their offering in a golden pot first. Then the rest can offer. The ninth day’s occasion is called Vettai (hunting). Then on the tenth day, Padmanabha, Krishna, and Narasimha are kept in the palanquin, taken to the seaside for Theerthavari (a holy bath) and done abisheka and pooja, which is called Aaratu. They take the moorthi’s along the airport runway route. No part of the world allows a religious procession to be carried out in the runway other than Anantha Sayana. The airport gets closed later in the afternoon with no flights allowed to take off or land.

When a prayer is kept during the Aaratu of these three moorthis, it will get fulfilled sooner. Those who have experienced it won’t miss this darshan.

Here’s a video of the Vettai, the ninth day’s occasion.

Here’s a video where the three moorthis go for Aaratu via the airport runway.

Once it is known that the worlds richest is Lord Padmanabha Swamy, the Government has enforced a number of restrictions around the temple and the town. Armed forces guard the temple where no one is allowed to stay beyond a time.

Important:
Those who go to have darshan of Lord Padmanabha better go with only Him in their mind, to only desire to have His darshan. The thought about where the treasure is, where the door begins etc will only give Dosha, says Maha Guru Agastya. The “things” that are there belong to someone else. Just remain with the thought that it is taken care of by Agastya Himself.

The sole purpose of this series is to emphasize the importance of having Agastya (in His Athma Swaroopa Samadhi) or the Lord in their mind, thought and attention.

The series of Agastya’s Anantha Sayana ends here.

Offered in the Holy Feet of Om Sri Lopamudra sametha Sri Agathiyar.

The Grace of Siddha – Agastya’s Anantha Sayana – 6

They say that at the beginning of Kali Yuga, the Navagraha had greater control and when it crossed the limit, the Almighty made the Siddhar Idaikadar place them in specific directions where they don’t face each other. This also let the decision of them being worshipped in the temples, approved by the Lord.

While saying ‘Do not live in a place where there is no temple’ as the guidelines to humans, it is meant to live a happy life and not come under the spell of these grahas.

If a Saligrama is at home, there should be daily pooja done to it (Nithya Pooja). It comes from the Kandagi river and is considered the swaroopa of Narayana, contains the various forms of Narayana. If nithya pooja is not done to it, it will affect the family of the house.

Agastya collected 12000 of such Saligrama and made the idol of Padmanabha Swamy with 10008 Saligrama. He then made Mahalakshmi Mata, Brahma and Adi Sesha with the remaining Saligrama, took 9000 herbs and made a herbal paste called in Tamil as ‘Kattu Chakra Yogam’, and applied this paste on Padmanabha’s idol. Therefore there is no abisheka performed to Padmanabha. They remove the flowers adorned to the Lord with peacock feathers.

All the Saligrama being in one place gave a powerful effect, gave a protective layer to Bharat. No one could go near Padmanabha. As per the wish of Diwakara Muni to have darshan and do pooja, the Lord reduced His size to the present state. Even after this the Tejas of the Lord was so much that no one could go near. Then again as per Diwakara Muni’s prayers, the Lord asked all the 4 Vedas to become the walls, made three entrances and asked to be worshipped through these three gates only. The Head and Hand can be viewed through one gate, the stomach through one, and His holy feet through the third gate. Even the munivars did not get to have darshan of Lord Padmanabha in His full form.

We know that Maha Guru Agastya is like the right hand of Lord Padmanabha. If the Lord had given Him the honour of making his idol, to make this Shrine and to make His Siddha Samadhi, Lord Hanuman gave another honour.

When approaching the Eastern entrance to have darshan of Lord Padmanabha, one can see an Anjaneya’s Shrine near the Kodi Maram. Butter will be smeared all over Him. Everyone can have darshan but none can see the feet because they are in Agastya’s shoulders!

When Hanuman came to know about Lord Padmanabha’s avatar being worshipped and exclaimed by the Deva, Muni, Gods, and Siddhas, He came out of His penance and came here. As there were so many of them to have the darshan, Hanuman could not see the Lord’s feet even. Lord Padmanabha knew this and He nodded to Agastya Guru who welcomed Hanuman.

“Welcome O Rama Dootha! We all are very pleased having the darshan of Lord Padmanabha. Have darshan yourself too!”

“O Agastya, thank you. I am but doubtful if I will get His darshan, on seeing this crowd. I will be very happy if I get to have darshan of His Holy Feet. But I cannot see anything.” – said Anjaneya.

“Ah ok! Please stand on my shoulders and have darshan of the Lord.” and He stood before Hanuman. He had a delightful darshan of the Lord by standing on Agastya’s shoulders. It is depicted in this idol that Hanuman’s feet are in Agastya’s shoulders where we cannot only see His feet but not also Agastya!

~ stay blessed!

The Grace of Siddha – Agastya’s Anantha Sayana – 5

The moment I thought of praying to Lord Shiva, I was reminded of something about the Padmanabha Swamy temple. Nowhere it is seen as how it is in this temple.

In every place where there is a Vishnu temple, there will be a Shiva temple for He is the Kshetra Palaka of Perumal temple. The entire rights, whatever happens within the temple, to protect, are some of the duties of Kshetra Palaka. This is a rule by God.

All four corners of Padmanabha Swamy temple resides Shiva. Not many pay attention to this.

I began to think about where to go and where to start. One day I went to the Shiva temple on the Southern side. Out of the four, the Southern one was the nearest and so I frequent here. I get answers to my questions too, in unexpected but surprising ways.

The temple priest and the management staff were inside. The Deepa Aradhana for the evening was over and so there wasn’t anyone. I went in, stood before the Lord and placed my request.

While getting the Prasada and returning, I thought I may sit inside the temple and go. I did a Pradakshina, sat down in the left side of the Lord. I closed my eyes on seeing the clear Shiva Linga and began to chant Om Namah Shivaya. I do not know how long I was meditating but I felt someone going inside the sanctum crossing me and going out.

I got up, prayed to the Lord and came out. As I began walking, I heard, “Thiruchitrambalam”. There was an old man. I placed my hand in my chest, bowed down and said ‘Shiva Chidambaram’ (this is a practice like saying Ram Ram in northern India).

“If I go this way, will I be able to get Padmanabha’s darshan?” – he asked pointing to the South entrance.

Yes, I said.

He was wearing a white veshti and angawastram. A long white beard. I thought he may be a Vasi yogi.

“Did you get the answer?” – he asked!

“No”

“Why roam here and there? Read the Shiva Purana, especially the part before the Shiva Parvathi wedding. You will get the answer, and also know what is Shiva Chintanai” – he turned and walked fast towards the temple.

I thanked him by nodding my head and kept looking at the direction he went. I could not even think who he was. I was only reminded of Guru Agastya’s words, “If God wants to give you answers, somehow He will.”

In the coming week, research began with my friend’s help on Shiva Purana, Periya Purana, Siva Manjari, and Rudra Prasnam. I understood many a thing. As a short summary as much as this self understood:

“It was Shiva who declared Bharatha Kanda as ‘Karma Bhoomi’. He sat in Kailasha in the North-East (Ishana). He wanted someone equal to Him to be seated in the Kanni Moolai (South West). The Karma Bhoomi grows only through Karma, and slowly. The evil forces that tries to destroy it will enter only through North East and South Western directions. So Lord Narayana sat in the South-Western direction.

Guru Agastya was sent from Kailasha to the South with a number of tasks. To build a temple for Narayana in Ananthan Kadu, to make Thamirabarani river, in all the places where the Lord showed His wedding, He made temples there and sat there, to remove the obstacle of Vindhya Mountain, many come in these tasks. He came to Panchesti and did five different types of yagna and reached Podhigai.

It was Guru Maha Agastya who did Aradhana to the Thiruvattaru Adhi Keshava Perumal, explained God’s will to the king who ruled Padmanabha pura, and made a temple in Anandha Kaadu. The puranas say that it was the start of Kali Yuga when Lord Narayana sat on Ananthan Kadu.

When carrying out the deeds of the Lord, He made golden Sri Chakra and Sudarshana Chakra, and shared His power of penance on to these, placed it underneath Padmanabha, and made His Samadhi. It is His power of penance and the Lord’s will which is protecting the Bharatha Kanda.

~ stay blessed!

Featured image courtesy: Wordzz

The GOS – Agastya’s Anantha Sayana – 4

The boy stood opposite to the Prasnar, prayed and looked in to the field. He chose a square in the left and was about to keep the cowries with his right hand and he changed the cowries to his left hand at the very last minute and kept it in the same square with his left hand. The Prasnar made a note of this.  

The place he kept was the 4th bhava, Kumbha Rasi (sukha sthana) of the lagna. Next, 6th bhava (Mesha Rasi), 8th bhava (Mithuna Rasi), 9th bhava (Kataka Rasi) and the Prasna kept growing.  

Nothing was satisfying to the minds. It appeared the Prasnar was losing patience too. He prayed aloud saying “Padmanabha, Amara Prabho” while giving the cowries to the boy.  

As the last step, he gave 4 cowries to the boy and he kept it in the Dhanur Rasi, the 12th place of Vrishchika Rasi.  

Everyone was quiet while the Prasnar’s disciples took notes. He waited till they all completed their notes and he looked at the Maharaja who nodded his head as approval. Right after the field, all the devata were shown karpooram and nivedhanam indicating the Prasnam was done, without telling out the Prasna Vidhi.  

The Prasnar said he will review the notes of his 22 disciples and let everyone know of the results tomorrow. Everyone took to their abodes. The next day, after the Maharaja gave his approval, the Prasana results were read. Only the important part of the results are given below.  

“With the grace of God, with His approval, the Maharaja prayed for the Prasna Vidhi. Are there any shortcomings in the methods of Pooja done at the temple? If so, what pooja can be done to rectify this, was the prominent question. There has been no mistakes in the rules of pooja and therefore there is no need of any change of rules, is the result of this Prasna.  

However, 

The mistakes done by humans are the source of problems, is what is shown through the appearance of these Lagnas. All the wealth here belongs to this deity but the moment the human-odour touched it, as it was messed up, all were against the will of God. All the wealth sat here through the wish of the Three Eyed Lord, even that too for a public benefit, knowing which will do what, they were kept here.  

The incidents after the wealth were touched is a clear indication of the Lord’s. It is beneficial for the humans to correct themselves through these indications. *** IF THEY KEEP GETTING CLOSER TO THE WEALTH, THOSE WHO ARE RELATED TO THIS, THEIR FAMILIES WILL SEE DESTRUCTION, without knowing how the poison got in to!*** 

The Adi Sesha, Hanuman and Sri Narasimha are very angry at what happened. It is advisable for the humans to step aside and be quiet.” – read the Prasnar.  

Below are some points mentioned by various Siddhas in different Nadis.  

“They witnessed the wealth of the Anantha Padmanabha who lies in the Iluppai bed, in yoga nidhra. The Rishis were upset and the Siddhas are angry.”  

“The guardians Lion Headed (Narasimha), Pashupathi Nath (Nepal), The snake dwells in the forest (Nagaraja), Mangala Peychi Mulai Undan, Kodanatha Puramayya Keshava are all upset.” 

“As the wealth were touched, the Narasinga, Ananthan Kadu Nagaraja Swamy, the Krishna in Vishwamangalam, Anantha Pura Perumal dwelling in Kasarkodu, Adi Keshava Perumal in Thiruvattaru, Pashupathinath in Nepal, are all very upset.” 

Though it was clear from the Prasna that something very wrong has happened. There was something which kept coming back in my mind.  

What was that?  

“All the wealth sat here through the wish of the Three Eyed Lord, even that too for a public benefit, knowing which will do what, they were kept here.” – what does it mean?!  

I began to think – “should I pray to the Three Eyed Lord Himself?!”  

~ stay blessed!  

Featured image courtesy: Flickr

The GOS – Agastya’s Anantha Sayana 3!

After finishing their nithya anushtana pooja to Lord Padmanabha,  

The Maharaja, the one who reads Prasnam, the temple priest, the temple staff, locals were all gathered looking eagerly in the eastern entrance.  

Those who come from outside the city usually enter the temple via the eastern side. Right at 8.30, a mid-aged man with a boy entered the temple! 

The Maharaja nodded towards a senior staff of the temple. He went on at once before the mid-aged man and inquired: “O Sir, where are you coming from?” 

“We are coming from Hyderabad, Andhra Pradesh to have the darshan of Lord Padmanabha” – replied the father.  

The senior staff looked at the Maharaja and nodded his head. The Maharaja signaled them to be brought in.  The Maharaja looked at both closely and asked again, ‘Where are you coming from?’ 

The father replied the same.  

The Maharaja now looked at the person who reads the prasnam who folded his hands and said, “everything is as per Padmanabha’s wish!”  

The Maharaja looked at the father and said, “The Lord has ordered to seek your son’s help in reading a Prasnam. Is this ok for you?” 

Though it is an order from the Lord Almighty and who asks for a favour is the Maharaja himself, the rules of Prasna is to seek the permission and approval of whose favour is requested for, only when the Master does this the Prasna will show accurate results.  

The father was surprised at all these and he gave his approval on behalf of his son.  

“Your son needs to take bath, wear fresh clothes, please come.” – the senior staff took them to a private room with the approval of The Maharaja. They all waited for half an hour.  

The prasnar asked The Maharaja’s approval once again when the boy came back ready. Once he approved, the procedure of Mantra Uchchadana (chanting of mantra) happened.  

Vigneshwara, the guardian gods of the temple, Ashta Digh-Balaka (those who guard the 8 directions), Prasna devata, the Lord, were performed the pooja and sought approval. Then the Prasnar called for the boy.  

He gave 4 cowries (chozhi) to the boy and said, “Pray within yourself and place these cowries in any of the 12 squares drawn as you wish.” 

The boy received the cowries and looked carefully at those squares (horoscope like squares) and stood opposite to the Prasnar.  

He closed his eyes, prayed and placed at the square near to his left leg. One of the 4 cowries slipped and ran away. He caught hold of it and placed it among the other three.  

The Prasnar was carefully watching all this and looked at the Maharaja with a worried face.  

The Maharaja nodded as if, “its ok, proceed.”  

The 22 disciples of the Prasnar looked at the squares calmly and started writing down something really fast in a paper.  

The first square where he placed the cowries was the Lagna of Prasna horoscope rules. It is the Jeeva.  

It is like the entrance of knowing what happened, to know what the situation is.  

There was silence till the disciples wrote down. The Maharaja and the Prasnar appeared a bit worn off.  

The reason is, the place the boy chose the lagna as per the Prasna rule, is ‘Vrischika Rasi’. They term this as per astrology as ‘War Rasi’. It is not a good omen to have this Rasi as the Atma of The Prasna Purusha who is about to be formed.  

The Prasnar called the boy closer and gave another 4 cowries and signalled him silently.  

The boy started circling the squares! 

~ stay blessed!

Images courtesy: Pinterest & Siththan Arul blog.

The GOS – Agastya’s Anantha Sayana – 2

Ananta Sayana kept lingering in the mind, didn’t know where to begin. To think of ask the temple authorities, they were already in trouble as the information about the secret doors and the wealth had spread out and therefore there was a lot of restrictions.

I decided to ask the Maha Guru Himself. I prayed earnestly to him on my visit to Bala Ramapuram Agastya Temple that Thursday. I prayed:
“O Gurudeva! Please guide me and show me till the point where you are related to the Padmanabha Swamy temple. I am not at all interested in knowing anything about the things there, which draws the common man to it now. Why did the Lord dwell here while being at Thiruvattaru? Please enlighten.” – and began doing Pradakshina. When I finished 6 and doing the 7th, I heard this clearly in my right ear:

“Come to Pancheshti where we did the yagna, I shall clarify!”

I am hearing the place’s name for the first time. I did not know where Panchesti is. Perhaps it is in the Northern India, then it will be a bit troublesome to go there, I thought. I still wanted to check with the temple priest and inquired.

He didn’t know either, he asked me why I am inquiring about Panchesti. I explained to him that I placed a prayer to Guru Agastya and He wanted me to come to Panchesti, hence I asked if you know.

It appeared I have to find out myself and eventually forgot about it. A week passed by where I visited a relatives’ house. While at conversation, I generally asked if he knows about Panchesti. He said the place is in Tamil Nadu itself, some 25 kilometres from Chennai and that he has visited it as well. He mentioned a few more details about the temple too and said ‘This is the place where Guru Agastya did 5 yagnas’. The keyword ‘yagna’ got my attention, since that’s what the Maha Guru mentioned too.

I requested him to take me to the temple. Second week from that day I went to Chennai and stood in front of the Panchesti temple with that relative. I got goose-bumps while standing in front of the temple. My heart felt very pleased.

Panchesti Gopuram

“This has reached here O Gurudeva, just as you instructed. Your grace is requested.” – I prayed.

It was evening and so the evening pooja’s bell began to ring, making the whole place surreal. I went inside, had darshan, got the prasad and began Pradakshina.

While standing in front of Agastya Muni’s shrine, I felt He will surely guide me and answer my questions. I sat down meditating in the same place for a long time.

“Before going to Anantasayana, this is where We did the 5 yagna’s. A very holy place this is. This is where Lord Shiva changed his wish to an order. We took His command. This is not the time to share all the deva-rahasya. The sun has set. Search! Look with sincerity, honesty and yearning. At the right time, We shall let you know what you need to!” – these vakya came out.

There was silence everywhere, no other replies. I prostrated to Maha Guru and proceeded towards the Gopura. The priest accompanied us.

“Every month during Sadhaya Nakshatra, there is special abisheka, pooja done here. There are a lot of Agastya devotees who come here and do this pooja. They do these pooja after the order from Agastya in Nadi Reading they say. Guru Agastya has performed 5 yagna here a very long time ago. Only then He went to the Malayala country they say. The devotees say that any prayer kept during this pooja bears its fruits.” – said the priest.

While listening to all these, I thought, “O Gurunath, can’t I get a small hint please?”

The priest who came till the entrance, stood in the steps of the Gopura and was talking. As I looked in to his face, my sight witnessed the wall of the Gopuram.

There,

Padmanabha Swamy’s Ananta Sayana pose, where there was a Siddha seated beneath His right arm. Generally there is a Shiva Linga under the right arm but there’s a Siddha here!

Panchesti

I felt very happy, asked the priest to move a bit and showed him the sculpture and said, “I got what I came here for. Maha Guru’s grace is very very big!”

I took a picture of the sculpture and bid farewell. From that day on, the Maha Guru began to give me answers and clarifications for my questions through different people and circumstances.

Within this, the restrictions in the Padmanabha Swamy temple increased manifold. As per the High Court order, armed Black Cat squad came for protection. No one could spend more time in the temple.

During the ten days Urchava in the temple, during the 10th day while Araatu (Theerthavari), the elephant from a different temple became mad and the surrounding appeared sort of dangerous. The Navarathna ring worn by the Maharaja was lost as well in a few days.

As the things weren’t right, the Maharaja was concerned if something went wrong in the temple pooja and requested a well respected Prashna expert to come for.

The Prashna expert sat down in meditation and obtained Padmanabha Swamy’s approval. Though he got it, he had to wait till the next day.

“There will be a boy from the Telugu Desam who will come tomorrow to have our darshan with his father. Do the Prashna with him. Test the answer that comes out and then inform!” – Padmanabha Swamy gave him such instructions.

The Prashna expert and his 22 disciples began to wait for this event.

Let us wait for a week or so too!

~ stay blessed!

The images are taken from the same post in Sitthan Arul blog with gratitude.

The Grace of Siddha – Agastya’s Anantha Sayana!

When anyone from Siddha Marga hears the word ‘Anantha Sayanam’, they become silent with reverence, pray and prostrate Agastya within. The rest will feel very happy and ask a lot of questions. The difference is due to the ‘thinking’.

The landscape that was called as Anantha Sayanam or Anantha Puri is the present day’s Thiruvananthapuram or Trivandrum. The city is named after the deity Anantha Padmanabhan, hence Thiru Anantha Puram (the term Thiru denotes its holiness, greatness).

Our Gurudeva Agastya has a significant role in this temple formation. When we know how much efforts have gone in to in making this temple, through the grace of God, a respect with an amount of fear creeps in. This post is to illustrate just that.

Let us allow ourselves a few questions first.

1. Why did the Chera kings devoted to Thiruvattar Adhi Keshava Perumal, ruling the Chera kingdom want to build another temple, what’s the reason, necessity?
2. Thiruvithankur Maharaja who ruled Chera kingdom with Padmanabhapura as the capital, suddenly decides to shift the capital to Thiruvananthapuram, constructs the temple, builds his palace, brings in the people and gives them all the facilities. Why? Who made him decide so?
3. Before all these, why did Lord Narayana choose this place Anantha Kadu (kaadu – forest) and sat there?
4. Unlike other Vishnu temples, one can have the darshan of the lord only through the Moondru Vasal (three gates, literally). Why?
5. Unlike other temples, why was the Moolavar vigraha made with 10008 Saligrama’s?

When we know the answers to these questions, we may think ‘only’ about the Lord when entering this temple. We won’t think of searching for the gate where the ‘wealth’ is. As said earlier, there will be a fear and respect when entering.

The decision of Lord Narayana to be in Anantha Forest was made in Mount Kailash! Yes, when everyone gathered for Shiva-Parvathi’s wedding, it is Lord Shiva Himself who expressed this to Lord Narayana, as per Shiva Purana.

That expression is what we see as the temple today. As our Gurudeva Agastya played a vital role in this temple formation, the curiosity to know was natural. The details were very interesting and wonderful, so this post is born.

The great Guru Agastya blessed with His grace too.

~ stay blessed!

Featured image courtesy: Round The Places

சுவாமி விவேகானந்தருடன் நான் – நாகேந்திர நாத் குப்தா – 2

பரிவிராஜக சபதம் ஏற்று எட்டு ஆண்டுகள் ஸ்வாமிஜி வட மற்றும் தென்னிந்தியாவில் பல இடங்களுக்குச் சென்றார். இப்பயணங்களில் அவருக்கு ஏற்பட்ட அனுபவங்கள் பலவகை. தொழில்முறை சாதுக்கள் மூலம் விளையும் தீய விளைவுகளை கண்ணெதிரே கண்டார். மதராஸப் பட்டிணத்தில் பெரும்பான்மையாக இருந்த அவர் தெலுங்கு மற்றும் தமிழ் கிராமவாசிகளின் வாழ்க்கையை வெகு அன்னியோன்னியமாக அறிந்திருந்ததோடு அவருடைய முதற்கட்ட ஆதரவாளர்களையும் மதராஸ பட்டிணத்திலேயே கண்டார். பீஹாரில் இருந்த போது அங்கே பரபரப்பான ஒரு விஷயம் நடந்து கொண்டிருந்தது. மாமரங்களில் தானியமணி மற்றும் செந்தூரத்தினால் ஆன கலவையை களிமண்ணுடன் பிசைந்து சற்றே புடைத்தாற்போல் அப்பி விடுவர். அநேக மாமரங்கள் இதே மாதிரி காணப்பட்டன. அரசு அதிகாரிகள் என்று அழைத்துக் கொண்டிருப்பவர்களுக்கு இவை ஒரு தீய செயலுக்கான அறிகுறி போலத் தோன்றி, இவை கிளர்ச்சிகளுக்கு சற்று முன் பொதுவாக விநியோகம் செய்யப்பட்ட மர்மமான ‘சப்பாத்தி’ போலவே இருப்பதாய் நினைத்தனர். திடீரென்று படை சூழ ஆயுதமேந்தியும் ஏந்தாமலும் அங்குமிங்கும் வரும் அதிகாரிகளைக் கண்ட கிராமத்தவர் பயந்து போயினர். தங்களுக்கும் இந்த மர்ம சின்னத்துக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லையென்று மறுத்தனர். உடனே அதிகாரிகளின் சந்தேகம் நாடெங்கும் சுற்றியலையும் சாதுக்கள் மீது விழுந்தது. சிறிது காலத்திற்கு கொத்துக் கொத்தாய் சாதுக்களை அரெஸ்ட் செய்து, பின் ஆதாரம் எதுவுமில்லாத காரணத்தாலும் அப்போது இவை போன்ற சூழ்நிலையில் என்ன செய்வது என்பது பற்றிய ஒழுங்குமுறைகள் இல்லாத காரணத்தாலும் இச்சாதுக்களை விடுவிக்க வேண்டியதுமாயிற்று. பின் இந்த மர்ம சப்பாத்தி மாமரம் போன்றவை நல்ல மகசூல் தருவதற்குச் செய்யப்படும் இயற்கை வேளாண் முறை என்பது தெரிய வந்தது.

விவேகானந்தர் அதிகாலையே எழுந்து க்ராண்ட் ட்ரங்க் ரோடு அல்லது ஏதாவது கிராமப்புற பாதையில் யாராவது வலிய வந்து சாப்பாடு தரும் வரையோ அல்லது கொளுத்தும் வெயில் அவரை நிழல் தேடி சாலையோர மரத்தடியில் நிற்கும் வரையோ நடந்து கொண்டேயிருப்பார். இது போல் ஒரு காலையில் நடந்து கொண்டிருந்த போது பின்னாலிருந்து யாரோ அவரை நிற்குமாறு கூவியது கேட்டது. முழு யூனிஃபார்மில் ஒரு போலீஸ் அதிகாரி சில போலீஸ்காரர்கள் பின் தொடர வந்து காவலருக்கே உரிய தொனியில் அவரை யாரென்று விசாரிக்க, விவேகானந்தர் “ஃகான் சாஹேப், நானொரு சாது” என்றார்.

“எல்லா சாதுவும் பத்மாஷ்கள் (அயோக்கியர்கள்) தான்” – கர்ஜித்தார் அதிகாரி.

“நீ என்னுடன் வா, உன்னை உள்ளே தள்ளி விட்டு மறுவேலை பார்க்கிறேன்” – கொக்கரித்தார் அவர்.

விவேகானந்தர்: “எத்தனை நாளைக்கு உள்ளே போடுவீர்கள்?”

அதிகாரி: “ஓ, இரண்டு வாரத்துக்கோ ஒரு மாதமோ கூட இருக்கலாம்!”

சுவாமிஜி (அவருக்கு சற்று அருகில் போய் அவர் நல்லெண்ணத்தைப் பெறுமாறு, கவரும் ஒரு குரலில்): ஃகான் சாஹேப், ஏன் வெறும் ஒரு மாதம்? என்னை ஒரு ஆறு மாதத்துக்கு உள்ளே போட முடியாதா?”

அதிகாரியின் முகம் விழுந்து விட்டது, முறைத்தவாறு: “எதுக்காக ஒரு மாதத்துக்கு மேல் ஜெயிலில் போடச் சொல்கிறாய்?”

சுவாமிஜி தன்னம்பிக்கையுடன்: “ஜெயிலில் வாழ்க்கை இதை விட சிறப்பாகவே இருக்கும். அங்கிருக்கும் வேலை காலை முதல் ராத்திரி வரை இப்படி லோல் படுவதை விட எளிதாகவே இருக்கும். என் தினப்படி சாப்பாடு நிச்சயமில்லை, பல சமயங்களில் பட்டினி கிடக்கிறேன். ஜெயிலில் மணி அடித்தால் ரெகுலராய் சாப்பாடு கிடைக்கும். என்னை உள்ளே போட்டீர்களானால் நான் தங்களை என் பரோபகாரியாகப் பார்ப்பேன்” என்றார். இதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த அதிகாரி முகத்தில் ஈயாடவில்லை, ஒரு அருவருப்பான முகபாவத்துடன் விவேகானந்தரை அவ்விடம் விட்டு உடனே சென்று விடுமாறு கூறிவிட்டார்.

போலீஸாருடனான இரண்டாவது எதிர்சேவை கல்கத்தாவிலேயே நடந்தது. அப்போது சுவாமிஜி சில சாதுக்களுடன் கல்கத்தாவில் ஒரு இடத்தில் படித்துக்கொண்டும் தன்னாலான பொதுச்சேவைகளை செய்து கொண்டுமிருந்தார். ஒரு நாள் தங்கள் குடும்ப நண்பரான ஒரு அதிகாரியைச் சந்தித்தார். கிரிமினல் புலனாய்வுத் துறையில் போலீஸ் சூப்பிரண்டெண்டட் ஆக பெயர் பெற்ற அவர் சுவாமிஜியை இரவு உணவிற்கு அழைப்பு விடுத்திருந்தார். விவேகானந்தர் சென்ற போது இன்னம் சிலர் அங்கிருந்தனர், சற்று நேரத்தில் விடை பெற்றும் சென்று விட்டனர். சாப்பாடு வரும் வழியைக் காணோம். அதிகாரி ஏதேதோ பேசிக்கொண்டிருந்து விட்டு திடீரென்று கம்மிய குரலில் அதட்டும் ஒரு முகபாவத்துடனும், “இப்போ வா, ஒழுங்காய் என்னிடம் உண்மையைச் சொல்லி விடு. உன் கதையெல்லாம் சொல்லி என்னை ஏமாற்ற முடியாது, உன் விளையாட்டெல்லாம் எனக்குத் தெரியும். நீயும் உன் கூட்டாளிகளும் ஆன்மிகவாதிகள் போல வேஷம் போட்டுக் கொண்டு அரசாங்கத்துக்கு எதிராக ஏதோ சதிவேலை செய்து கொண்டிருக்கிறீர்கள்!”

விவேகானந்தர் திகைத்துப் போனார்: “என்ன சொல்கிறீர்கள்?! நான் என்ன சதிவேலை செய்கிறேன், இவைகளுக்கும் எனக்கும் என்ன சம்பந்தம்?”

அதிகாரி: “எனக்கு இது தான் தெரிய வேண்டும். ஏதோ சதிவேலை நடக்கிறது. நீ தான் ரிங் லீடர். நீ முழு உண்மையும் கக்கி விட்டால் உன்னை அப்ரூவராக மாற்றி உனக்கு நான் உதவுவேன்.”

“உங்களுக்கு எல்லாமே தெரியுமானால் நீங்கள் ஏன் எங்களைக் கைது செய்து எங்கள் வீட்டினையும் சோதனை போடக் கூடாது?” – இவ்வாறு சொன்ன வண்ணம் விவேகானந்தர் எழுந்து சத்தமின்றி கதவைச் சாத்தினார். பார்ப்பதற்கு கட்டுமஸ்தான தேகத்துடன் இருக்கும் அவர் பூஞ்சை போலிருந்த அந்த அதிகாரி பக்கம் திரும்பி, “நீங்கள் என்னை போலியான ஒரு முகாந்திரத்தில் உங்கள் வீட்டிற்கு அழைத்திருக்கிறீர்கள், என் மீதும் என் சக சாதுக்கள் மீதும் அபாண்டமான பொய்க் குற்றச்சாட்டையும் சுமத்தியிருக்கிறீர்கள். அது உங்கள் தொழில் ஆனால் நான், அவமானங்களுக்கு எதிர் வினையாற்றக் கூடாது என்று கற்றிருக்கிறேன். ஒரு வேளை நான் ஒரு குற்றவாளியாகவோ சதிகாரனாகவோ இருந்தால் நீங்கள் உதவிக்குக் கூக்குரல் இடுமுன் நான் உங்கள் மென்னியை முறிப்பதை யாராலும் தடுக்க முடியாது. இப்போது உங்களை நான் இப்படியே விட்டு விடுகிறேன்” என்று சொல்லி விட்டுப் பேயறைந்தது போல அரண்டு போய் அமர்ந்திருந்த போலீஸ் அதிகாரி முன் அறை கதவைத் திறந்து வெளியேறினார். அதன் பின் அவரையோ அவருடைய சக சாதுக்களையோ அவ்வதிகாரி ஏறெடுத்தும் பார்க்கவில்லை.

அவர் கூறிய மற்றொரு அனுபவம் சோகமானது. அப்போது அவர் ஏற்றிருந்த சபதத்தின் படி நாள் முழுவதும் நடந்தவண்ணம் இருப்பார், யாரிடமும் பிக்ஷை கேட்பதோ, பின்னால் திரும்பிப் பார்ப்பதோ கூடாது. ஒருவேளை யாராவது வலிய அழைத்தாலோ, கேட்காமலேயே உணவளிக்க முன்வந்தாலோ அன்றி நடப்பது நிற்காது. சில சமயங்களில் இருபத்தி நாலு முதல் நாற்பத்தியெட்டு மணி நேரங்கள் கூட உணவின்றி சென்று கொண்டே இருக்க வேண்டியிருந்தது. இம்மாதிரி ஒரு நாள் சூரிய அஸ்தமனத்திற்கு அருகில் ஒரு செல்வந்தரின் தொழுவத்திற்கு அருகில் சென்று கொண்டிருந்தார். எதுவும் சாப்பிட்டு முழுதாய் இரண்டு நாட்கள் ஆகியிருந்தபடியால் மிக களைப்புடனும் சக்தியற்றும் இருந்த அவரைக் கண்டு அங்கிருந்த ஒரு குதிரைப் பாகன் வணங்கி, “சாது பாபா, இன்று எதாவது சாப்பிட்டீர்களா?” என்றார். “இல்லை, எதுவும் சாப்பிடவில்லை இன்று” என்று பதிலளித்த அவரை தொழுவத்திற்குள் அழைத்து சென்று அவர் கை, கால்களை அலம்பிக் கொள்ள தண்ணீர் கொடுத்து, தன்னுடைய உணவில் இருந்த சப்பாத்தி மற்றும் கார சட்னியை அவருக்கு தந்தார்.

இம்மாதிரியான பயணங்களில் விவேகானந்தருக்கு கிடைக்கும் ஒரெ வியஞ்சனம் மிளகாய்கள் தான், எனவே அவர் இவற்றுக்கு நன்கு பழகியிருந்தார். அவர் கை நிறைய காரமான பச்சை மிளகாய்களை சுவைத்து சாப்பிடுவதைக் கண்டிருக்கிறேன்! சட்னியுடன் சப்பாத்தியை உண்ண ஆரம்பித்தவர் உடனேயே வயிற்றில் கடுமையான பற்றியெரியும் எரிச்சலை உணர்ந்தார், வலியுடன் தரையில் புரளத் தொடங்கினார். குதிரைக்காரன் பாவம் நடுநடுங்கிப் போய் விட்டார், “ஐயோ என்ன செய்து விட்டேன், ஒரு சாதுவைக் கொன்று விட்டேனே?” என்று தலையில் அடித்துக் கொண்டு அரற்றத் தொடங்கினார் அவர். அந்த எரிச்சல் வெறும் வயிற்றில் அவ்வளவு கார சட்னியை உண்டதால் ஏற்பட்டிருக்க வேண்டும். இச்சமயம் தலையில் ஒரு கூடையுடன் ஒருவன் சென்று கொண்டிருந்த ஒருவன் இந்தக் கூக்குரலைக் கேட்டு வந்தவனிடம் விவேகானந்தர் அவன் கூடையில் என்ன இருக்கிறது எனக் கேட்க அவன் புளி இருப்பதாய் கூறினான். “ஆ! அது தான் எனக்கு வேண்டும் இப்போது” என்று கூறி அப்புளியைத் தண்ணீர் கலந்து அருந்தினார். அது வயிற்றின் எரிச்சலை கட்டுப்படுத்த சிறிது ஓய்வெடுத்துக் கொண்டு தன் பயணத்தைத் தொடர்ந்தார்.

ஹிமாலயத்தில் ஆளில்லாத இடங்களில் சில ஆபத்தான அனுபவங்களை அவர் சந்திக்க நேர்ந்தது. ஆனால் எதுவும் அவரை பயமுறுத்தவில்லை. தன் பயணத்தில் அதி தைரியத்துடனும் களைப்படையா சக்தியுடனும் முன்னேறினார். அவர் ஏற்படுத்திகொண்ட விதிமுறைகள் கடுமையானதும், வெகு கட்டுக் கோப்பான ஒழுக்கம், தியானம் இவற்றுடன் கூடியது. நண்பர்களோ, பணமோ எதுவும் இல்லாமல் அவர் அமெரிக்கா வந்த போது அவருடன் இருந்தது அவருடைய புத்தி கூர்மை, ஆன்மிக சக்தி இவற்றுடன் இந்தியாவில் பரிவிராஜகராக சுற்றி வந்த போது பெற்ற எதற்கும் கலங்காத தைரியமும் தான். அங்கே தன் சொந்த நாட்டிலிருந்த வந்த ஒருவரே அவர் மீது இல்லாத பொல்லாத பழிகளைப் போட்டும், சிகாகோவில் நடந்த உலக சமய மாநாட்டில் கலந்து கொள்ள முடிந்தது விவேகானந்தரால். அங்கே தான் உலகளாவிய புகழ் அவருக்குக் கிடைத்தது. அங்கிருந்தவர்களில் அவர்தான் ஒருக்கால் இளையவராகவும் ப்ரத்யேகமானவராகவும் இருந்திருக்கக்கூடும். தானொரு ஹிந்து என்பதைத் தவிர வேறெந்த அடையாளமும் இல்லை அவரிடம். அவருடைய குருவின் பெயர் ஐரோப்பா, அமெரிக்காவில் யாருக்கும் தெரியாது. அவர் யாருமறியாத, புகழறியாத ஒரு இளைஞர், தன் நாட்டிலேயோ வெளிநாட்டிலேயோ, கல்வித்திறனுக்கோ, துறவு வாழ்வுக்கோ, தலைமைப் பண்புக்கோ, எதற்கும் பெயர் போனவர் அல்ல. உலகனைத்திலும் உள்ள சர்ச்சுகள், மடாலயங்கள் அனைத்திலிருந்தும் வந்திருக்கும் கற்றறிந்த ஆன்றோர்கள் கூடியுள்ள, உணர்ச்சிகளுக்கு எந்த இடமுமற்ற, ஒப்பு கூற முடியாத ஒரு உலக சமயங்களின் மாநாடு. இங்கே கூடியிருந்தவர்கள் உலகெங்கிலுமுள்ள புகழ் வாய்ந்த கோவில்கள், பகோடாக்கள், மசூதிகள், சர்ச்சுகளின் பிரதிநிதிகள், வெகு கட்டுப்பாடுகள் கொண்ட பயிற்சிகள், பொருளியல் உலகில் எதற்கும் மயங்காத திடமான மனது, தியானம், விசாரம் இவற்றில் ஆழ்மை, ஆளுமை, உலகப்புகழ் மற்றும் துறை சார் நிபுணத்துவம், அனைத்தும் கொண்டவர்கள். இவர்கள் அனைவரிலும் எல்லாவற்றிலும் குறைந்தவர் என்று மதிப்பிடக்கூடியவர் கிழக்கிலிருந்து சென்ற இந்த இளைஞர், யாருக்கும் இவர் யாரென்று தெரியாது. சந்தர்ப சூழ்நிலை காரணமாக இவர் இங்கு இடம் பெற்றாரே தவிர தான் சாதித்த எதையும் தகுதியாகக் கொண்டு வரவில்லை எனும்படியான நிலையில் இருந்தார். அவர் அச்சபையை எப்படி ஒரு புயல் போலத் தாக்கினார், எப்படி அமெரிக்காவின் அனைத்து பத்திரிக்கைகளும் டர்பன் கட்டிய, ஆரஞ்சு வண்ண அங்கி அணிந்த இந்த ஹிந்து துறவியின் புகைப்படத்தை பிரசுரித்து மாய்ந்ததோ, எப்படி ஆண்களும் பெண்களுமாய் அவரைப் பார்க்க, அவர் குரலைக் கேட்க படையெடுத்தார்களோ, இவை அனைத்தும் நன்கறிந்த வரலாறு.

ஜூலியஸ் சீஸரின் புகழ்பெற்ற வாக்கியத்தை சற்றே மாற்றி சுவாமி விவேகானந்தருக்குச் சொன்னால், “அவர் சென்றார், பார்க்கப்பட்டார், கேட்கப்பட்டார்… அவர் வென்றார்” என்று சொல்லலாம். ஒரே நிகழ்வில் யாருமறியாத ஒருவர் எல்லோரும் அறிந்தவரானார். உலகப் புகழ் வாய்ந்த பலர் கூடிய அச்சபையில் இன்று வரை நினைவில் இருப்பது சுவாமி விவேகானந்தர் என்ற ஒரு பெயர் மட்டுமே, வியப்பிலும் வியப்பாக, முக்கியத்துவம் வாய்ந்த ஒன்றாக இது இல்லை? உண்மை என்னவெனில், அவர் போல வேறொருவர் அந்த சபையில் இல்லவே இல்லை என்பதே. காரணம் மிகத் தெளிவானது. அங்கிருந்த அனைவரைக் காட்டிலும் விவேகானந்தர் கொண்ட கட்டுப்பாடுகள், ஒழுக்கம் மிக மிகக் கடினமானது. மேலும், அவர் யார் பாதத்தின் அடியில் அமர்ந்து கற்றாரோ அவர் போல ஒருவர் நூற்றாண்டுகளுக்கு ஒருமுறை ஒருக்கால் பிறக்கலாம் எனும்படியான ஒரு குரு. விவேகானந்தருக்கு பசி தெரிந்து இருந்தது, வறுமை பரிச்சயமாயிருந்தது, ஏழையிலும் ஏழைகளின் வாழ்வை மிக அருகிலிருந்து பார்த்திருக்கிறார். பழமையிலும் பழமையான ரிஷிகளின் மூலம் வந்த வற்றாத அமிர்தமாகிய ஞானத்தை அவர் பருகியிருந்தார், எதாலும் கலங்க வைக்க முடியாத தைரியத்தையும் கொண்டவராயிருந்தார். உலக சமய மாநாட்டில் அவர் குரல் வெண்கல நாதம் போல ஒலித்த போது கண்கள் வியப்பால் விரிந்தன, மெலிதாக இருந்த இதயத் துடிப்புகள் வேகமெடுத்தன, ஏனெனில் அவர் குரலின் மூலம் பேசியது காலங்காலமாக அமைதியாக இருந்த, ஆனால் கட்டுப்படுத்தப்படாத முழக்கம் கேட்டது. அங்கிருந்தவர்களில் இந்த அழகிய முகத்துடன், கனல் வீசும் கண்களையுடைய, கம்பீரத் தோற்றத்துடனும், இசை போல ஒலிக்கும் குரலுடன் வேறு யார் இருந்தார்?! அவரில் தோன்றியது பன்னெடுங்காலமாக ஞானத்தில் ஊறிய, சக்தி மிகுந்த, சகிப்புத்தன்மை மிகுந்த, இரக்கம் கொண்ட பழங்கால ஆரியர்கள் வாழ்ந்த இந்தியாவே தான் (இங்கே ஆரியர்கள் என்பது மேன்மை பொருந்திய என்ற, உண்மையான ஒரே பொருளில் ‘மட்டுமே’ குறிக்கப்படுகிறது). அவருள் இருந்த சக்தியும் கனலும் ஒவ்வொரு முறையும் பளிச்சிட்டு சுற்றியிருந்தவர் அனைவரையும் வியப்பிலாழ்த்தியது.

~ தொடரும்

சுவாமி விவேகானந்தருடன் நான் – நாகேந்திர நாத் குப்தா – 1

விவேகானந்த ஸ்வாமி மஹா சமாதியாகி ஒரு நூற்றாண்டின் கால் பகுதியாகி விட்டது; கடந்து செல்லும் ஒவ்வொரு வருடமும் அவருடைய மகோன்னதம் குறித்த புதிய அடையாளம் வந்த வண்ணமும் அவரை ஆராதிப்பவர்களின் வட்டம் விரிவடைந்து கொண்டும் இருக்கிறது. அதே சமயம் அவருடன் வாழ்ந்த, அவர் குரலைக் கேட்டுமிருந்த தலைமுறையும் கடந்து சென்று கொண்டே இருக்கிறது.

விவேகானந்த ஸ்வாமி மஹா சமாதியாகி ஒரு நூற்றாண்டின் கால் பகுதி கடந்து விட்டது; வருடங்கள் செல்லச் செல்ல அவருடைய மகோன்னதம் குறித்த புதிய அடையாளங்கள் வந்தவண்ணமும் அவரை ஆராதிப்பவர்களின் வட்டம் விரிவடைந்து கொண்டும் இருக்கின்றன. அதே சமயம் அவர் வாழ்ந்த சமயத்தில் வாழ்ந்த, அவர் குரலைக் கேட்டுமிருந்த தலைமுறையும் கடந்து சென்று கொண்டே இருக்கிறது. எஞ்சியிருக்கும் அவரது சமகாலத்தவர்கள் அவரது நினைவுக்கும், அவர்களின் நாட்டு மக்களுக்கும், மிகப் பெரிய இந்தியர்களில் ஒருவரும், உலகின் சிறந்த மனிதர்களில் ஒருவராகவும் இருந்த ஒருவரின் நினைவுகளைப் பதிவு செய்யக் கடமைப் பட்டிருக்கிறது. அவரது வாழ்க்கை பற்றிய விவரங்களை இங்கே திரும்பவும் சொல்ல வேண்டியதில்லை, அதை மிகச் சிறப்பாக அவருடைய அடியார்கள் நான்கு பாகங்களாகத் தொகுத்திருக்கிறார்கள். ஆனால் அவர் பற்றி என்னைப் போல அவரை நேரடியாகத் தெரிந்தவர்களின் தனிபட்ட, நினைவூட்டக்கூடிய குறிப்புகளைச் சேர்க்க முயற்சிக்கலாம். அவருடைய பண்பியல்புகள், அவரைச் சுற்றியிருந்தவர்களுடன் அவர் எவ்வாறு வித்தியாசப்பட்டார் என்பது குறித்த சிறிய ஆனால் அதி முக்கியத்துவம் வாய்ந்த சில விவரங்களைச் சேர்க்க விழையலாம்.

நான் அவருடன் கல்லூரியில் பயின்றபடியால் எனக்கு அவரை அவர் யாருமறியாத சாதாரண இளைஞராய் இருந்த போதே தெரியும். பின் அவர் உலகப் புகழ் பெற்று அமெரிக்காவிலிருந்து திரும்பிய போது என்னுடன் பல நாட்கள் தங்கியிருந்து நாங்கள் சந்திக்காமல் இருந்த நீண்ட காலங்களில் என்னவெல்லாம் நடந்தது என்பதை எவ்வித ஒளிவு மறைவுமின்றிக் கூறினார். அவர் சமாதியாவதற்கு முன் கல்கத்தாவின் பேலூர் மடத்தில் கடைசியாக ஒரு முறையும் சந்தித்தேன். அவர் குறித்து நான் பிறரிடமிருந்து அல்லாமல் அவரிடமிருந்தே கேட்டவற்றைச் சொல்கிறேன்.

விவேகானந்தர் முதன்முதலில் புகழ் பெறத் தொடங்கி இருந்த சமயத்தில் இந்தியாவில் நிலைமைகள் மிகவும் விசித்திரமாக இருந்தன. வெளிநாட்டவர் ஆளுகையும் அவர்களது கலாச்சாரமும் இந்தியர்களின் வாழ்வு மற்றும் எண்ணங்களில் தீங்கிழைக்கும் பெரியதொரு மாற்றத்தையும் தாக்கத்தையும் ஏற்படுத்தியிருந்தது. பழைய கொள்கைகள் மறந்தோ அல்லது மேற்கத்திய பகட்டு நாகரிக கவர்ச்சியினாலோ மறைக்கப்பட்டிருந்தது. முன்னேற்றத்திற்கான எந்த விஷயமும் ஒரு பொய்த் தோற்றம் கொண்டு எந்த செயலிலும் முந்தைய காலங்களில் இருந்த ச்ரத்தை, ஏகாக்ர சிந்தனை போன்றவை போய் வெறும் தற்புகழ்ச்சிப் பிசுக்குடன், ஏதோ அனைத்துமே வெளியில் இருந்து வந்தால் தான் சிறப்பு என்ற தோரணையுடனும் இருந்து வந்தது. தியாகம், சரணாகதி இவை அன்றி எதையும் அடைய முடியாது என்ற தெளிவினைப் பெற்றிருந்தான் அக்கால ஆரியன் (உயர்ந்த, உன்னதமான என்பது மட்டுமே இச்சொல்லின் பொருள் எனத் தெளிக!). இக்கால நவீன இந்தியன் வெற்றிக்கு சரணாகதி என்பது தேவையே இல்லை என்று நினைக்கிறான். மேற்கத்தியனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்து பெரும் பிரச்சினைகளை வெறும் நுனிப்புல் மேய்ந்து கொண்டு, எதையும் ஆழ நோக்காமல் செளகரியமாக அலட்டிக் கொள்ளாமல் இருந்து கொண்டு பொதுச் சேவை செய்யலாம் என்று முயல்கிறான்.

வார்த்தை ஜாலம், வசீகரிக்கக்கூடிய பேச்சாற்றல் கொண்டு கேட்பவரின் உணர்ச்சிகளைத் தூண்டுவோரும் இருந்தனர், ஆனால் இவ்வகை தூண்டுதல் அதிக காலம் நிலைத்திருக்கவில்லை, காரணம் – நோக்கத்தில் உண்மை, வலிமை இல்லாமை. இளகிய வலிமையற்ற ஒன்றாய் அப்போதைய இந்தியாவை எண்ணிக் கொள்ளலாம். ஏதும் திட்டமிட்ட சுய-ஏமாற்று வேலை எதுவும் இல்லாமல் இருந்திருக்கலாம், ஆனால் மக்கள் போலியை உண்மை என்று ஏற்கத் தொடங்கியிருந்தனர். பரவலாக ஒரு மந்த நிலை, போலியான சுய-நிறைவு இவை வலிமையில்லை என்பதை தெளிவாகப் பறை சாற்றிக் கொண்டிருந்தது. நெடுங்காலமாய் இந்தியாவில் நிலைத்திருப்பவை, வழக்கத்தில் இருப்பவை அனைத்தையும் இவ்வகை எண்ணங்கள் வெகுவாக பாதிக்கத் தொடங்கியிருந்தது.

இப்படியான சோர்வை ஏற்படுத்தும் சூழ்நிலையில் அமைதியாக அபூர்வமாக நிகழ்ந்த ஒன்று ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சரின் உதயம். முற்கால இறைத்தூதர்கள் சிலர் போல் கல்வியறிவற்றவர் இவர், ஒரு கோவிலில் அர்ச்சகராய் இருந்து பின்னர் அவ்வேலையும் பொருந்தாதவரானார். அவருக்கு சித்தபிரமை என்றே பிறர் நினைத்தார்கள், ஆனால் அவரின் ஆன்மா உண்மை ஞானத்தையும் அதன் அனுபவத்தையும் தேடிக் கொண்டிருந்தது. அந்த அனுபவம் சித்தியான உடன் அவர் பிறரிடமிருந்து ஒதுங்காமல், இன்னும் சொல்லப் போனால் ஆர்வமிக்க இளைஞர்கள் சிலரை தன் போதனைகளால் வழிபடுத்தி, பின் அவருடய போதனைகளை அவ்விளைஞர்கள் பிறருக்கு போதிக்கவும் செய்தனர். அவருடைய போதனைகள், அவர் சொன்னவைகளில் பல இன்றளவில் பதிப்பில் உள்ளன. ஆனால் இவை அம்மனிதரின் தனித்தன்மையை ஓரளவே எடுத்துக் காட்டுகிறது. இவரை மிகப்பெரியதொரு காரணத்திற்காக உலகில் நெடுங்காலத்திற்கு ஒரு முறை தோன்றும் மஹா புருஷர்களில் ஒருவர் என்று கூட சொல்லலாம்.

அப்படிப்பட்ட ஒரு மாமனிதர் பேசுவதைக் கேட்கும் பாக்கியம் அடைந்தவன் நான். அப்போதே நினைத்தேன், இப்போதும் சொல்கிறேன், இம்மாதிரி ஒருவரின் பேச்சைக் கேட்பதற்கு ஒருவர் பாக்கியம் செய்திருக்க வேண்டும். பரமஹம்சரின் சொல்லாடல் வட்டார பெங்காலியில் இருக்கும். விலாவாரியான பேச்சாற்றல் இல்லையெனினும் மிக இனிமையானதொரு திக்கல் அதில் தொனிக்கும். ஆனால் தீரவே தீராத இனிமையுடனான புன்சிரிப்பு, உருவகங்கள், ஒப்பாரில்லாத கவனிக்கும் ஆற்றல், பிரமிக்க வைக்கும் அடிநாதமான நகைச்சுவையுணர்ச்சி, அருமையான ஞானத்துடன் கூடிய பரிவுடன் கூடிய அப்பேச்சு கேட்பவரை ஆன்மிக அனுபவ செல்வத்தில் ஆனந்திக்க வைக்கும்!

இத்தகைய காந்த சக்தியில் ஈர்க்கப்பட்ட பலரில் ஒருவரே பின்னாளில் சுவாமி விவேகானந்தர் என்றழைக்கப்பட்ட நரேந்திர நாத் தத்தா. பரமஹம்ஸரை சந்திக்க வந்த பல இளைஞர்களுடன் ஒப்பிடுகையில் வேறுபடுத்திக் காட்டுவதற்கு அப்போது எதுவும் இல்லை நரேந்திரரிடம். சராசரி மாணவர், பயிற்றுவிக்கக்கூடிய, அல்லாத எந்த தொழில் / கல்விகளிலும் எந்த பரிசினையும் வெல்லப் பிறந்தவரல்லாத ஒருவர், ஆனால் பரமஹம்ஸர் நரேந்திரரை மற்றவரிடத்தில் இருந்து தனியாக அடையாளம் கண்டதோடல்லாமல் மிக பிரகாசமான எதிர்காலத்தையும் கணித்து விட்டார். உலகில் மிகப் பெரும் காரியத்தை சாதிக்க முழு முனைப்பு, தயார் நிலையில் வந்தவன் என்ற பொருளில் “அவன் ஒரு ஆயிரம் இதழ் கொண்ட தாமைரை!” என்றார். இது ஆன்மிக கண்ணோட்டத்தில் மட்டுமே என்பதைச் சொல்லத் தேவையில்லை, பரமஹம்ஸருக்கு உலகாயதத்தில் என்றுமே நாட்டம் இருந்ததில்லை. அவர் மற்றவர் முகத்தைப் பார்த்தே வெகு துல்லியமாய் எடை போடுவது மட்டுமல்ல, அவரிடம் சில சக்திகள் இருந்தன, அவர் விவேகானந்தரிடம் இச்சக்திகளை பிரயோகிக்கவும் செய்தார். இவ்விளைஞர் ராமகிருஷ்ணரை சந்திக்க தொடர்ச்சியாக வராமலிருந்தார். ஒரு சமயம் வாரகணக்கில் ஆளையே காணொம். பரமஹம்ஸர் மீண்டும் மீண்டும் அவரைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்ததோடு, நரேந்திரரின் நண்பரிடம் அவரைக் கூட்டி வருமாறும் பணித்தார். மேலும் அவர் தனியே தன்னைக் காண வரவேண்டுமென்றும் கூறினார். பின் நரேந்திரர் வந்த சமயம் அங்கே அவரையும் பரமஹம்ஸரையும் தவிர யாருமில்லை. அவர் உள் நுழைந்த உடனேயே தன்னிடத்தில் இருந்து எழுந்த பரமஹம்ஸர், “நான் உன்னைக் காண வேண்டும் என்று விரும்பும் போது நீ ஏன் உன்னைத் தொலைவு படுத்திக் கொள்கிறாய்?” என்று கேட்டபடியே அவருடைய நெஞ்சில் லேசாகத் தட்டினார். அந்தக் கணம் – விவேகானந்தரே சொன்னது – மிகப் பிரகாசமான ஒளி வெள்ளமொன்றைக் கண்டு அவரைத் தூக்கி வீசியது போல உணர்ந்தார், பின் கிறீச்சிட்டு அலறி “என்ன செய்கிறீர்கள் நீங்கள், எனக்குப் பெற்றோர் உள்ளனர்” எனும்போது பரமஹம்ஸர் அவர் முதுகில் தட்டிக் கொடுத்து, “இதோ இதோ, இது போதும்” என்றார்!

இச்சம்பவத்திற்குப் பின்னர் விவேகானந்தர் பரமஹம்ஸரின் சிஷ்யர்களில் ஒருவராகி விட்டார். பரமஹம்ஸரிடம் இருந்த சீடர்களோ சிறிய அளவிலானவர்கள். அவர்களை அவரே வெகு ஜாக்கிரதையாகத் தேர்வு செய்திருந்தார். ஒவ்வொரு சீடனுக்கும் தொடர்ச்சியான கட்டுப்பாட்டுடன் கூடிய பயிற்சிகளை அவர் பணித்திருந்தார். அவர்களுக்கு எவ்வித சலுகைகளும் கிடையாது. விவேகானந்தர் குறித்த தன் கணிப்பினை யாரிடமும் பிரகடனப்படுத்தவில்லை, அவரும் மற்ற சீடர்களும் ராமகிருஷ்ணரின் கண்காணிப்பில் எப்போதும் இருந்து வந்தனர். விரதங்களும் மற்ற கடுமையான அனுஷ்டானங்களும் அவர்களுக்கு இடப்பட்டிருந்தது, இவற்றை குருதேவர் மறைந்த பின்னும் அவர் சீடர்கள் பின்பற்றி வந்தனர். விவேகானந்தர் வாரணாசி சென்று, அங்கே மந்திர உச்சாடனங்களின் முறை, ஆழ்ந்த உச்சரிப்பு, இவற்றைக் கற்றார். இவற்றை ஒரு ஆழமான இசைபொருந்திய இனிய குரலில் அவ்வவ்போது ஓதுவதுண்டு. அவர் நண்பர்கள் வேண்டுகோளுக்காக பாடுவதைக் கேட்டிருக்கிறேன். பாடும் போது இனிமையும், சொற்பொழிவாற்றும் போது ஒரு சக்தி, ஆளுமையும் கொண்ட குரல் அது.

ஆன்மிக அனுபவத்தினாலோ அல்லது ஆன்மிக உணர்வின் புதியதொரு பரிணாமத்தின் காரணமாகவோ பரமஹம்ஸர் சமாதி நிலைக்கு அடிக்கடி சென்று விடுவதுண்டு. அப்படி ஒரு சமயம் – 1881 இல் – நான் ஒரு கூட்டத்தினை ஏற்பாடு செய்ய, அவர்கள் கேஷப் சந்திர சேன் உடன் பரமஹம்ஸரை சந்திக்கச் சென்றனர். நாங்கள் சென்ற படகிற்கு அவர் அழைத்து வரப்பட்டார். அப்படகு கேஷப் சந்திர சேனின் மருமகன் கூச் பேஹாரின் மஹாராஜா ந்ருபேந்திர நாராயண் பூப் அவர்களுடையது. பரமஹம்ஸர் காளி பக்தர் என்பது பலருக்கும் தெரியும். அதே சமயம் உருவமில்லாத நிராகார பரபிரம்மத்தை உணர்வதும் அவருக்கு நன்கு இயலும். கேஷப்புடன் இது குறித்து முன்பும் பேசியிருக்கிறார். அச்சமயம் கேஷப்புக்கு அருகில் அவரை நோக்கியவாறு அமர்ந்திருந்தார். பேச்சு பெரும்பாலும் ஒருவர் பேசுவதாகவே இருந்தது. கேஷப் அல்லது யாரேனும் ஒரு கேள்வியைக் கேட்க பதிலுக்கு பரமஹம்ஸர் தனக்கே உரிய பிரமிப்பூட்டும் பேச்சாற்றல், உருவகம் இவற்றைக் கொண்டு கேட்போரை ஆகர்ஷித்துக் கொண்டிருந்தார். அங்கிருந்த நாங்கள் அனைவரும் மூச்சு விடாமல் பிரமித்துப் போய் கேட்டுக் கொண்டிருந்தோம். பேச்சு மெல்ல உருவமில்லா நிராகார ப்ரம்ஹன் பற்றித் திரும்பியது, பரமஹம்ஸர் தனக்குத் தானே ‘நிராகார’ என்ற வார்த்தையை மூன்று முறை சொல்லிய வண்ணம் மெல்ல சமாதி நிலைக்குச் சென்று விட்டார். உடல் கல் போல் ஆனது தவிர அதிலோ நரம்புகளிலோ எவ்வித நடுக்கமோ, திடீர் அசைவுகளோ தென்படவில்லை. மடி மீதிருந்த கை விரல்கள் லேசாக சுருண்டிருந்தன. ஆனால் முகத்தில் அப்படியொரு அழகிய மாற்றம் வந்து விட்டிருந்தது. லேசாக புன்னகைப்பது போல விரிந்த உதடுகளின் நடுவில் வெண்ணிற பற்கள் கொஞ்சம் தெரிய, கண்கள் பாதி மூடிய நிலையில் கண்மணிகள் கொஞ்சம் தெரிய, முகபாவம் விவரிக்க கடினமான ஆனால் மிக மிக பவித்திரமான அழகைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தது. நாங்களனைவரும் மரியாதையுடன் கூடிய மெளனம் கொண்டு மிக பிரமிப்புடன் அவரை நோக்கிய வண்ணமிருந்தோம். சில நிமிடங்கள் இப்படியே கடந்த பின் கேஷப்பின் குழாமில் பாடுவதற்கு பெயர்போன த்ரைலோக்ய நாத் சன்யால் இசைக்கருவி இசைக்க ஒரு துதிப்பாடலைப் பாடத்துவங்க, பரமஹம்ஸர் மெல்லக் கண் திறந்து நடந்தது எதுவும் அறியாதவர் போல சுற்றிலும் துழாவி விட்டுத் தன் பேச்சைத் தொடர்ந்தார். சமாதி நிலை பற்றி அவரோ மற்றவரோ எதுவும் ப்ரஸ்தாபிக்கவில்லை.

மற்றொரு முறை கல்கத்தாவிலுள்ள உயிரியல் பூங்காவிற்குச் செல்ல அவர விரும்பினார். ஒரு குழந்தையைப் போல குதூகலித்துக் கொண்டிருந்தார், எந்தவொரு தாமதத்தையும் சகிக்கவே இயலவில்லை அவரால். முக்தன், சமூகத்தளையினால் கட்டுப்படாதவன், ஞானி, இவர்களை அவர்களுடைய குழந்தையின் குதூகலத்தினைக் கொண்டு அடையாளம் காணலாம் என்ற ஸ்ரீமத் பாகவதத்தின் கூற்றை நினைவு படுத்தும்படி இருக்கும் சில சமயங்களில் அவருடைய செய்கைகள். ஒரு வண்டியில் சில அடியார்களுடன் பரமஹம்ஸரும் தக்ஷிணேஸ்வரத்தில் இருந்து அலிப்பூருக்கு வெகு நேரம் பிரயாணம் செய்து வந்தனர். பூங்காவுக்குள் அவர் நுழைந்த பின் அவருடனிருந்தவர்கள் அவருக்கு அங்கிருக்கும் பல்வேறு உயிரினங்களைக் காண்பிக்கத் தொடங்கினர். ஆனால் அவர் எதையும் பொருட்படுத்தவில்லை. “என்னை சிங்கத்தைப் பார்க்க அழைத்துப் போங்கள்” என்று கட்டாயப்படுத்தினார். சிங்கத்தின் கூண்டுக்கருகில் நின்று கொண்டு சிந்தனையிலாழ்ந்த வண்ணம், “அம்மாவின் வாகனம் இது” என்று சொன்ன மறுகணம் சமாதி நிலைக்குச் சென்று விட்டார். அருகில் இருந்தவர்கள் தாங்கிக் கொள்ளாதிருந்தால் கீழே விழுந்து விட்டிருப்பார். நினைவு திரும்பியதும் பூங்காவின் மற்ற தொகுப்புகளைப் பார்க்க அழைத்த போது, “மிருக-ராஜனையே பார்த்து விட்டேன், இனி என்ன இருக்கிறது பார்க்க?” என்று சொல்லிவிட்டு வண்டியை வரச்சொல்லி வீடு திரும்பி விட்டார்.

மேற்சொன்ன இரு சமாதி நிலைக்குமான காரணங்கள் முரண்பட்டவையாகத் தோன்றும், முதலில் நிராகார பிரம்மன், மிகவுயர்ந்த ஒரு ஆன்மிக தத்துவம், இரண்டாவதில் கூண்டில் அடைக்கப்பட்டிருக்கும் சிங்கத்தை வெறுமனே கண்டது. ஆனால் இரண்டு அனுபவங்களிலும் மனதின் குவிப்பு, ஆன்மா இரண்டும் சமமானதே. ஒன்றில் உருவமற்ற பரபிரம்மத்தின் ப்ரத்யக்ஷம், இரண்டாவதில் காளிதேவியுடன் நன்கு தொடர்புடைய ஒரு உருவகத்துடனான தொடர்பு. இரண்டிலும் மற்ற எதுவும் இல்லாத, புறவுலகின் நினைவு அறவே அற்ற ஒரே ஆன்மிக உணர்வு சமாதி நிலைக்கு எடுத்துச் செல்கிறது. பரமஹம்ஸரின் எந்தப் புகைப்படமும் அந்த உள் ஒளியை, தெய்வீக பிரம்மானந்தத்துடன் ஒளிரும் அந்த முகத்தைப் பிரதிபலிக்கவேயில்லை.
துடிப்பும் வேகமும் உள்ள இளைஞரான விவேகானந்தர் சீடர் என்ற சிக்ஷையில் தொடர்ச்சியான சமாதி நிலையை அனுபவிக்க வேண்டும் என்ற அவா கொண்டார். பரமஹம்ஸரோ சிஷ்யனிடம் ஆன்மிக உலகில் அவன் சாதிக்க வேண்டியவற்றை நினைவுபடுத்தி எனவே இத்தகைய அனுபவம் இப்போது சாத்தியமில்லை என்று கூறிவந்தார். ஆனால் விவேகானந்தர் கேட்பாரில்லை. ஒரு முறை தியானத்தில் இருந்த போது அத்தகைய சமாதி நிலை அவருக்கும் கிட்டியது, அது பற்றி கேள்வியுற்ற ராமகிருஷ்ணர் “சில காலம் அவன் இதை அனுபவிக்கட்டும்” என்றார். பின் விவேகானந்தரே தன் குருநாதர் சொன்னது சரியென்பதை உணர்ந்தார், கிழக்கில் இருந்தே ஆன்மிக ஒளி வீசும் என்று உலகிற்கே காட்டினார்.

~ தொடரும்

ரமண மஹரிஷியுடன் நான் – 10

10 – ஜஸ்டிஸ் என். சந்திரசேகர அய்யர் – மதராஸ் உயர்நீதிமன்றம்

மஹரிஷிக்கு நான் இருமுறை தரிசித்திருக்கிறேன், அவரின் ஆழமான ஒளிமிகுந்த, நம் ஆன்மாவுக்குள் ஊடுறுவிப் பார்க்கும் கண்களைக் கண்டு வியந்திருக்கிறேன்.  

அவர் நம்மீது தன் பார்வையை நிலைநிறுத்துகையில் கண்ணாடி போலத் தெரியும் கடிகாரத்தின் உள்பாகங்களை அவர் பார்ப்பது போலத் தோன்றும், அதே சமயம் அவரிடமிருந்து கருணையின் மெல்லிய சக்திவாய்ந்த கதிர்கள் ஒரே சீராக நம் மீது படருவதும் தெரியும்.

ஆன்மீக சக்தி மற்றும் ஞானத்தின் ஊற்றுக்கண் மஹரிஷி. அமைதியை படரச்செய்பவர். தன்னைக் காண வந்த அனைவரு தங்களுக்குள் இறைத்தன்மை மெல்லப் படருவதை உணர்ந்திருக்கின்றனர். இத்தகையவர்கள் தங்களுக்கேயான தனித்துவமான நிலையில் இருப்பவர்கள். மஹரிஷி வெகு குறைவாகவே பேசுவார். அப்படிப் பேசுகையில் வார்த்தைகள் மெல்ல, ஆனால் ஆழமான தாக்கத்தை உருவாக்கும் வகையில் வெளிவரும். ஆனால் அவருடைய மெளனம் அவர் பேச்சை விட மிக வலியது. அவர் திருமுடியில் தென்படும் மெல்ல அதிர்வுகள் உபநிஷத சாரம் போல – இதுவல்ல, இதுவல்ல.

முழுமையான பற்றின்மை, வலியோ மகிழ்ச்சியோ என்ற வித்தியாசமில்லாமை, தீர்க்கமான துறவு, நிஜமான சம பாவம், இவை இந்திய ரிஷிகளின் குறிப்பிடத்தக்க அம்சங்கள். ஸ்ரீ ரமண மஹரிஷி இத்தகைய மஹான்களின் வழி வந்தவராவார்.

மஹரிஷியின் திருமுன் இருப்பதே நம் ஆன்மாவின் எழுச்சிக்கான உன்னத அனுபவம். அவரிடமிருந்து எப்போதாவது வரும் சில சொற்கள் மிக அரிய வரப்பிரசாதம்; அவரின் கருணைக்குப் பாத்திரமாதல் என்பது பொக்கிஷம் கிடைத்தற்கு ஒப்பாகும்.

11 – எலெனோர் பாவுலின் நொயி

எலெனோர் பாவுலின் நொயி கலிஃபோர்னியாவிலிருந்து 1940களில் ஆஸ்ரமத்திற்கு இருமுறை வருகை தந்து சுமார் பத்து மாதங்கள் தங்கியிருந்தவர்.

ஹாலுக்குள் என்னை அழைத்துச் செல்கையில் என் மனமானது எதிர்பார்ப்புகளினால் விம்மி, துள்ளிக் கொண்டிருந்தது. மஹரிஷியின் இருப்பினால், அவருடைய புனிதத்தினால் அவ்விடமே மூழ்கியிருந்ததை உள் நுழைகையில் உணர்ந்தேன். அவர் திருமுன் தெய்வீகம் உயிர்த்து இருப்பதைக் காண முடிந்தது. அவர் புன்னகைத்த போது சுவர்க்கத்தின் கதவுகள் படீரெனத் திறந்தது போல இருந்தது. அப்படி ஒரு தெய்வீக ஒளியை படரச் செய்யும் விழிகளை நான் கண்டதேயில்லை – ஒளிரும் நட்சத்திரங்கள் போல! அன்பும் கனிவும் மிகுந்த அப்பார்வை ஒரு ஆசிர்வாதமாய் என் இதயத்திற்குள் நேராக சென்றது. நான் உடனடியாக அவர்பால் ஈர்க்கப்பட்டேன். அவர்முன் ஒருவருக்கு அப்படியொரு ஆழமான, உயர்வடையச் செய்யும் பாதிப்பு ஏற்படுகிறது, அவருடைய தெய்வீகத்தன்மையும் தெளிவாகத் தெரிகிறது.

அவருக்குப் பேச வேண்டிய அவசியமே இருக்கவில்லை, அன்பு கலந்த மெளனம், ஞான ஒளி வார்த்தையால் விவரிப்பதை விட வெகு வலிமையானது. இவர் போல மற்றொருவர் இப்பூமியில் தற்போது இருப்பதாய் நான் நினைக்கவில்லை. நான் மஹரிஷியின் கனிவான முகத்தையும் கருணையும் அன்பும் பொழியும் கண்களையும் கண்ட நொடி என் ஆன்மா கிளர்ந்தெழுந்தது. அவர் என் இதயத்தை நோக்கிய போது எனக்கு அவர் எவ்வளவு தேவை என்பது அவருக்கு நன்றாகத் தெரிந்திருக்கும். அவரைக் காண வரும் அனைவரும் ஆசிர்வதிக்கப் பட்டவர்கள். அவரிடமிருந்து கருணை அனைவருக்கும் படருகிறது.

நான் நன்கு தூங்கி ஆண்டுகளாகிறது, இதற்காக மருந்துகளும் எடுத்துக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால் அது பற்றி மஹரிஷியிடம் நான் ப்ரஸ்தாபிக்கவில்லை. இதில் ஆச்சரியப்படத்தக்க விஷயம் என்னவென்றால் அன்றைய இரவும் அதற்குப் பிறகும் எந்த மருந்து உதவியும் இன்றி நான் மிக நன்றாக தூங்கினேன். மருந்துகளுக்கெல்லாம் மருந்தான இறைவனின் கருணை என்ற மருந்தை நான் அடைந்தேன். மறுநாள் காலையில் மிகவும் புத்துணர்ச்சியுடன் ஏதோ புதிதாக பிறந்தது போல எழுந்தேன். சற்றைக்கெல்லாம் மதிய நேரம் கதவருகில் நின்று கொண்டிருக்கும்போது மகரிஷி திருமலைக்கு செல்லும் வழியில் நின்று எனக்கு “நல்ல அமைதி கிடைத்ததா” என்று கேட்டார். அந்த அன்பும் கனிவும் ஏதோ நான் என் சொந்த இடத்திற்கே வந்தது போல தோன்றியது மகரிஷி என்னைப் பார்த்து புன்னகை புரிந்த போது என் மகிழ்ச்சிக்கு எல்லையே இல்லை.

அமெரிக்காவை விட்டு வருகையில் நான் அமைதிக்காக மிகவும் ஏங்கினேன் ஆனால் இங்கே பகவானுடைய பாதத்தில் அமைதி, சந்தோஷம் அனைத்தும் மாலையிட்டு என்னை வரவேற்றன. பகவான் என்னைக் அமைதி என்னும் சொர்க்கத்திற்கு இட்டுச் சென்றதை நான் அறிந்தேன். நான் அவருடைய பாதத்தில் அனுபவித்த அமைதி மற்றும் சந்தோஷம் என்பதை வெறும் வார்த்தைகளால் அளவிட முடியாது. அதை அனுபவித்துத்தான் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். இங்கே ஒருவருக்கு உண்மையிலேயே பரத்துவம் என்பதன் அனுபவம் ஏற்படத்தான் செய்கிறது. நான் பகவான் ரமண மகரிஷியின் திருப்பாதத்தில் அமர்ந்திருந்த நேரங்கள் என் வாழ்வின் மிக ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட அனுபவமாகும்.

இந்த ஆசிரமம் மிகப் பழமையானதாக இருந்தாலும் அந்த பழமையில் அதனுடைய பொலிவு இருக்கிறது. இது உண்மையிலேயே புனிதமான இடம். காற்றில் பகவானுடைய அன்பு மற்றும் அமைதி படர்ந்திருக்கிறது. குறிப்பாக பௌர்ணமி நாட்களில் திருமலையை சுற்றி வருவது மிகவும் உன்னதமாக இருக்கிறது. இரவின் இந்த ஆழ்ந்த அமைதியில் இங்கு ஒருவரால் கடவுளுடைய குரலை கேட்க முடியும்.

நான் தயக்கத்துடன் அங்கிருந்து கிளம்ப ஆயத்தங்களைச் செய்யத் தொடங்கி இருந்தேன். இந்த இடத்தை மிகவும் நேசிக்கத் தொடங்கியிருந்தேன், எனவே கடைசி நாட்களில் மிகவும் வருத்தமாக இருந்தது. பகவான் “நீ எங்கு போனாலும் நான் உன்னுடன் இருப்பேன்” என்றார். இதோ அந்த நாளும் வந்துவிட்டது, என்னால் அழுகையை நிறுத்தவே முடியவில்லை. மதிய நேரத்தில் பகவானுக்கு முன் அமர்ந்திருக்கும் போது அவர் என்னை பார்த்து புன்னகைத்து “இவள் நாள் முழுவதும் அழுது கொண்டு இருக்கிறாள். அவளுக்கு என்னை விட்டு செல்வதற்கு விருப்பமே இல்லை” என்றார். பின்னர் நான் அவரிடம் சென்று அவருடைய ஆசீர்வாதத்தை பெற விரும்பினேன். அவரை பிரிந்து செல்வது என்பது என்னால் தாங்கவே முடியாததாயிருந்தது. கண்களில் நீர் வழிய பகவானுக்கு நமஸ்காரம் செய்தேன். அவர்தான் என்னுடைய தகப்பனார், தாயார், கடவுள் எல்லாமே. நான் அவருடைய குழந்தையாக என்றும் இருக்க வேண்டும். நான் என்ன செய்தாலும் அது அவருடைய பெயராலேயே இருக்க வேண்டும்.

இவர் மகரிஷியின் மகாசமாதிக்கு பிறகு பின்வரும் சொற்களை எழுதினார்.

ஒரு மெழுகுவர்த்தி சூரியனுக்கு என்ன அஞ்சலி செலுத்த முடியும்? நாம் என்ன புரிந்து கொண்டிருக்கிறோம், அதைக்கூட பேசுவதற்கு நம்மால் முடியவில்லை. அங்கு தங்கியிருந்த நாட்களில் அனுபவித்த அளவு கடந்த அன்பையும் மென்மையையும் வார்த்தைகளால் விவரித்து சொல்ல முடியாது.ஒரு தாய் தன் குழந்தையை தன் மார்போடு அணைத்துக் கொண்டு இருப்பது போல அவர் எங்களிடம் அன்பு செலுத்தி கொண்டிருந்தார். பகவான் தன் உடம்பை தன்னிலிருந்து வேறான ஒன்றாக கருதுவதை கண்டபோது சிலுவையில் அறையப்படுவதற்கு முன்னிருந்த இயேசு கிறிஸ்துவை நினைக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. அவருடைய உடல் பலவீனம் அடைய அவருடைய முகம் மிகப்பொலிவுடன் விளங்க ஆரம்பித்தது அவருடைய கண்கள் இரண்டு நட்சத்திரங்களைப் போல ஜொலித்தன. தன்னிலே தான் மூழ்கியிருந்தார். மகாசமாதிக்கு சில நாட்களுக்கு முன்னால் அவர் சொன்னது, “இவர்கள் நான் இறக்க போகிறேன் என்கிறார்கள் ஆனால் நான் முன்பிருந்ததை விடவும் மிகவும் உயிர்ப்புடன் இருப்பேன்.” அவர் இப்பொழுது எங்கும் வியாபித்திருக்கிறார்.

ஜூரிக் (Zurich), ஜெர்மனியின் மிகப் பிரபலமான உளவியல் நிபுணர் டாக்டர். சி. ஜி. ஜங் சொன்னது: “மனிதனையும் உலகையும் விடுதலை செய்யும் இந்தியாவையே நாம் ஸ்ரீரமண மகரிஷியின் வாழ்க்கையிலும் போதனைகளையும் காண்கிறோம், ஆயிரமாயிரமாண்டுகளின் மந்திர உச்சாடனம் அது.”

*